Wygląda na to, że sporo dzieci ze skarżyskich przedszkoli dostanie na Mikołaja pluszowe zabawki. Od nas zależy, ile będzie zabawek i obdarowanych nimi maluchów.
Radni Marek Gąska i Adam Ciok wpadli na pomysł zbierania naklejek ze Świeżakami od osób, które ich nie potrzebują, aby je później wymienić na pluszaki i podarować dzieciom.
Nie spodziewali się, że akcja przybierze nieco inny obrót. – Na początku zaczęliśmy zbierać naklejki, ale darczyńcy zaczęli nam przynosić również pluszaki, w tym także Świeżaki – mówi Adam Ciok o dodaje, że dostają je nie tylko od mieszkańców Skarżyska, ale też okolicznych miejscowości.
Efekt zbiórki jest taki, że radni mają już 360 naklejek i 250 rozmaitych pluszaków. Na początku planowali zabawki dać dzieciom z Przedszkola nr 1 i przedszkola w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym nr 2. Jeśli zabawek będzie przybywać w takim tempie, obdarowane zostaną też inne przedszkola.
Radni po cichu liczą, ze uda się dobić do okrągłego tysiąca i sprawić radość wielu najmłodszym mieszkańcom miasta.
Jeśli ktoś z naszych szanownych Czytelników chciałby dołączyć do akcji i podarować pluszaki, zapraszamy do bezpośredniego kontaktu z radnym Adamem Ciokiem przez Facebooka lub telefonicznie (504948010).
Choć skarżyska z nazwy, to sesja historyczna, na którą zaprosił skarżyski oddział Polskiego Towarzystwa Historycznego, nie skupiała się tylko na naszych lokalnych kwestiach.
W corocznej sesji historycznej Skarżyskie Spotkania z Historią prelegenci poruszają rozmaite tematy. Niektóre z nich dotyczą Skarżyska, inne jedynie częściowo dotykają naszej historii, a jeszcze inne nie są z naszym miastem związane w ogóle. Wszystkie prelekcje łączy jednak to, że wygłaszają je osoby związane z naszym regionem.
Skarżyskie Spotkania z Historią nie tylko o Skarżysku
Tematyka tegorocznej sesji obejmowała sprawy lokalne, jak choćby historię obecności zakonu franciszkanów w Skarżysku, ale też regionalne, w tym słynny już w kręgach naukowych tajemniczy głaz ze wsi Kontrewers, dzieje rodu Odrowążów czy historię wytopu i obróbki żelaza na ziemi świętokrzyskiej.
Sesję rozpoczął i prowadził prof. dr hab. Wojciech Iwańczak z Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, który w charakterystyczny dla siebie sposób – z humorem – komentował poszczególne wystąpienia.
Tragiczne dzieje franciszkanów ze Skarżyska
Pierwszym prelegentem był Krzysztof Zemeła, były dyrektor II Liceum Ogólnokształcącego, który nawiązał do swojej książki „Skarżyscy męczennicy” wydanej z okazji obchodzonej w tym roku 80. rocznicy obecności franciszkanów w Skarżysku. Wspomniał, że wszyscy zakonnicy, którzy przybyli do Skarżyska w 1937 roku, zostali zamordowani przez niemieckiego okupanta już w 1940 roku podczas egzekucji na Borze. – Rozstrzelanych zostało trzech ojców i czterech braci. Nie ma takiego drugiego przypadku w historii tego zakonu w Polsce, a nawet i w Europie, żeby wszyscy jego członkowie zostali wymordowani – powiedział Krzysztof Zemeła.
Świętokrzyskie żelazną potęgą Europy
Drugi z prelegentów, dr hab. Szymon Orzechowski z Instytutu Historii Uniwersytetu Jana Kochanowskiego, opowiedział zebranym o historii produkcji żelaza na ziemiach polskich. W tej kwestii ogromną rolę odegrało Świętokrzyskie, gdyż to właśnie na naszym terenie w epoce żelaza było największe nie tylko w Polsce, ale i w Europie skupisko pieców hutniczych.
Przy okazji naukowiec obalił kilka mitów dotyczących żelaza i jego obróbki. Wyjaśnił, że żelazo, gdy pojawiło się na ziemiach polskich, na początku było jedynie obrabiane z gotowego surowca. Dopiero później, gdy człowiek nauczył się je wytapiać, zajęto się metalurgią. W tej materii największe zasługi przypisuje się ludom kultury przeworskiej i uważa się je za twórców metalurgii żelaza w Polsce.
Amerykańscy Indianie Hopi i ich rysunki w Świętokrzyskiem?
W temacie archeologii osadzona była kolejna prelekcja. Waldemar Gliński, prowadzący Pracownię Badań Archeologicznych, przedstawił uczestnikom sesji dość już głośną sprawę 2-tonowego głazu znalezionego w latach 80. w świętokrzyskiej wsi Kontrwers przez jednego z tamtejszych mieszkańców.
Na znalezisku tym znajdują się tajemnicze ryty, których pochodzenie i autorstwo jest przyczyną sporów archeologów i historyków. – Problem z tym zabytkiem jest taki, że nie ma on żadnego kontekstu historycznego. Nie ma wokół niego żadnych śladów mogących rozjaśnić jego pochodzenie – powiedział archeolog.
Na głazie znajdują się ryty przedstawiające trzy postacie. Jedni naukowcy widzą w nich średniowieczne wizerunki bliżej nieokreślonych bogów, a inni wyobrażenie ludzi, ale wykonane kilka tysięcy lat temu. Zdaniem Waldemara Glińskiego rysunek przedstawia m.in. szamana, wojownika i łódź.
Podobne ryty znajdują się w kilku miejscach na świecie. Takie rysunki zostawili po sobie m.in. Indianie Hopi żyjący na terenie USA, a podobne w stylistyce i treści wizerunki można znaleźć też we Włoszech i w Skandynawii. Głaz znajduje się obecnie przed urzędem gminy w Mniowie.
Kamień znaleziony we wsi Kontrewers został umieszczony przed urzędem gminy w Mniowie
O rycerzu, co pod Grunwaldem walczył
Dr Piotr Kardyś ze skarżyskiego PTH przedstawił postać słynnego polskiego rycerza. Mikołaj Powała z Taczowa (Taczów to wieś położona tuż za Radomiem), jak zapewniał prelegent, to postać autentyczna. Towarzyszył on królowi Władysławowi Jagielle, walczył pod Grunwaldem, a jego postać występuje w „Krzyżakach” Sienkiewicza, gdzie autor mówi o nim, że „jedynie Zawiszy mógłby nie poradzić”. Ponadto jest on wzmiankowany przez Jana Długosza.
Królewskie kariery Odrowążów z Chlewisk
Ostatnim z prelegentów był Marcin Janakowski, pracownik UMCS, również członek skarżyskiego oddziału PTH. Jego „konikiem” jest ród Odrowążów, a na sesji mówił o jednej z linii tegorodu wywodzącej się z Chlewisk. Liczni członkowie jego w przeszłości zajmowali wysokie stanowiska na dworach królewskich czy w Kościele Katolickim. Wymienieni przez Marcina Janakowskiego to m.in. Dobiesław z Chlewisk, Piotr Chlewicki, Szymon Chlewicki, Jan Chlewicki czy Andrzej Chlewicki.
Kontrowersje wokół wojennej historii Skarżyska
Po ostatnim wystąpieniu przyszedł czas na dyskusję. Poza kwestiami dotyczącymi prelekcji, poruszono kilka kwestii luźno z nimi związanych. Dotyczyły one m.in. realnej liczby pomordowanych na Borze i Brzasku, która może być znacznie niższa, niż się podaje. Być może kiedyś uda się dotrzeć do list z nazwiskami, które mogą się znajdować, jak przypuszczali zebrani, w Niemczech, USA lub Rosji.
Dyskusja dotknęła również konspiracyjnej Organizacji Orła Białego, której członkowie zostali zamordowani przez Niemców podczas II wojny światowej właśnie na Borze. Nie ma bowiem niezaprzeczalnych dowodów na to, że członkowie tej grupy używali takiej właśnie nazwy.
Profesor Iwańczak pogratulował prelegentom ciekawych wystąpień, a skarżyskiemu oddziałowi Polskiego Towarzystwa Historycznego wytrwałości w szerzeniu wiedzy historycznej.
Na sesji zaprezentowany został kolejny, ósmy, numer rocznika PTH „Z dziejów regionu i miasta”.
Krystyna Dulęba dwa lata temu przeszła amputację nóg powyżej kolan. Ma wózek, ale jeździ nim tylko po mieszkaniu. Bez pomocy innych osób nie jest w stanie sama wydostać się z domu.
Krystyna Dulęba mieszka na Skałce w jednym z budynków socjalnych. Budynek jest parterowy, ale to zdecydowanie „wysoki” parter. Schody prowadzące do klatki, a w zasadzie korytarza, to główna bariera nie do pokonania dla Krystyny Dulęby. Strome i wysokie na kilkanaście stopni schody powodują, że nawet z pomocą innej osoby ich pokonanie stanowi nie lada wyzwanie.
Kolejna bariera to różnica poziomów pomiędzy korytarzem, a mieszkaniem – tak na oko 20 centymetrów. Krystyna Dulęba sama boi się przejechać próg własnego mieszkania. Bez pomocy jest to zresztą nawet bardzo trudne i niebezpieczne.
Krystyna Dulęba ma 60 lat, z czego dwa ostatnie spędzone na wózku. Przyczyną amputacji była miażdżyca, która spowodowała zakrzep żył. Od tego czasu porusza się na wózku. Wózek jest sprawny, jak najbardziej, ale służy jej tylko do jazdy po domu. – Od pasa w górę jest ok. Ręce mam sprawne, więc sobie w domu sama wszystko zrobię – mówi.
Z wykształcenia Krystyna Dulęba jest instruktorem kulturalno-oświatowym, czyli „kaowcem”. Przepracowała też sporo lat w skarżyskim nadleśnictwie. Obecnie, z przymusu, jej przeciętny dzień wypełniają książki, krzyżówki i telewizja. Lubi „mocniejszą” lekturę, na przykład Edgara Alana Poe. Może też popatrzeć przez drzwi balkonowe na zieleń za budynkiem.
Mimo przeciwności losu, nie narzeka na niego. Poczucie humoru jej dopisuje. Niewątpliwie ma „gadane”, ale to na pewno jeden z efektów pracy w roli „kaowca”.
Mieszka z synem Łukaszem, który uczy się w liceum. Syn pomaga matce, jak tylko może i umie, ale ona z kolei nie chce odciągać go od nauki do matury. Prosić sąsiadów o pomoc też nie jest łatwo. Zresztą, żeby sprawnie i bezpiecznie pokonać schody, najlepiej byłoby to zrobić we dwie osoby.
I dlatego od początku tego roku, bo tyle mieszka w tym miejscu, tylko raz wydostała się z domu – z pomocą pracowników socjalnych, żeby załatwić sprawy formalne w urzędzie.
W poprzednim mieszkaniu, kilka domów dalej, miała metalowy zjazd. Tam jednak różnica poziomów była dużo niższa. Gdyby podobny chcieć zamontować w nowym lokum, musiałby by być kilka razy dłuższy lub łamany.
Nie jest niczym odkrywczym, że jakikolwiek prace przy przeniesieniu podjazdu, jego rozbudowie czy skonstruowaniu nowego kosztują. Urząd miasta zapewnia, że jest możliwość przeniesienia podjazdu i użycia go do konstrukcji nowego, ale Krystyna Dulęba musi partycypować w kosztach.
Na taki cel można otrzymać dofinansowanie poprzez Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie. Trzeba mieć jednak wkład własny, na który Krystynę Dulębę nie stać.
Jej miesięczny dochód to ok. 1200 złotych. Syn w listopadzie skończy 18 lat i skończy się dofinansowanie 500+. Krystyna Dulęba z wytęsknieniem czeka na grudzień. Wtedy będzie mogła się ubiegać o emeryturę. Wciąż jednak będzie mieć za mało środków, aby móc sfinansować, czy nawet współfinansować, budowę podjazdu. Urządzenie z prawdziwego zdarzenia, czyli winda, pozostaje w sferze marzeń – to koszt kilkudziesięciu tysięcy złotych.
W obecnym mieszkaniu, co jest ewenementem w tego typu budynkach na Skałce, znajduje się taras balkonowy. Zaczęli go budować jedni z poprzednich lokatorów. Jest co prawda niewykończony, ale to właśnie do niego mógłby być doprowadzony podjazd. Odpadło by pokonywanie progu w drzwiach wejściowych, a sam podjazd nie przeszkadzałby innym lokatorom.
Krystyna Dulęba nie ma śmiałości powiedzieć tego wprost, ale liczy na pomoc ludzi dobrej woli, którzy mogliby wspomóc ją w realizacji marzenia, jakim jest samodzielna możliwość opuszczenia domu, bez potrzeby proszenia o pomoc bliskich czy sąsiadów. Czy znajdzie się ktoś taki?
Drodzy czytelnicy!
Jeśli wśród Was ktoś, kto chciałby prosimy o kontakt. Namiary znajdują się na samej górze i na samym dole tej strony.
W 2021 roku szybciej dojedziemy pociągiem do Starachowic, Ostrowca czy Sandomierza. Kolej właśnie podpisała umowę na wykonanie remontu tej linii.
Remont tego odcinka linii kolejowej nr 25 to jeden z etapów przebudowy kolejowej Magistrali Wschodniej, o czym informowaliśmy. Dzięki temu pociągi osobowe pojadą z prędkością nawet 120 km/h, a podróżni szybciej dotrą do celu.
Orientacyjny czas przejazdu wyniesie po remoncie:
Skarżysko – Starachowice – 20 minut
Skarżysko – Ostrowiec – 42 minuty
Skarżysko – Sandomierz – 1 godz. 30 minut
Przebudowane zostaną też peron 3 dworca w Skarżysku i stacja Skarżysko Kościelne. Perony będą wyższe i dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych.
Remont będzie kosztował blisko 466 milionów złotych. Prace rozpoczną się w 2018, a zakończą na początku 2021 roku. Wykona je firma ZUE.
Zakres prac remontowych na linii kolejowej nr 25 Skarżysko-Sandomierz:
wymiana ponad 100 km toru,
wymiana 25 km sieci trakcyjnej i wymiana zużytych elementów,
remont 106 obiektów inżynieryjnych, m.in.: 34 mosty i 4 wiadukty drogowe,
remont peronów na stacjach i przystankach osobowych (przebudowanych ma zostać 35 peronów, które będą wyższe. Będą to m.in. Skarżysko-Kamienna, Skarżysko Kościelne, Wąchock, Starachowice Wschodnie, Kunów, Ostrowiec Świętokrzyski, Bodzechów, Jakubowice, Dwikozy),
Sportowcy Olimpiad Specjalnych znani są ze wszechstronności. Wśród wielu z powodzeniem przez nich uprawianych dyscyplin jest też gimnastyka.
Kolejny świętokrzyski mityng sportowy Olimpiad Specjalnych odbył się w naszym mieście. Po turnieju w bocce i zawodach w jeździe na rolkach i grze w golfa, sportowcy kilku świętokrzyskich klubów znów przyjechali do Skarżyska, a tym razem rywalizowali w gimnastyce.
Sportowców Olimpiad Specjalnych ugościło I Liceum Ogólnokształcące. To właśnie w hali Erbla odbywały się konkurencje gimnastyczne: drążek, skok, równoważnia i ćwiczenia wolne. Zawodnicy dzielnie walczyli o jak najlepsze miejsca, ale cieszyli się zawsze tak samo – niezależnie od zajętej pozycji.
Nietypową i niezwykle trudną formę, jaką jest musical, wybrali uczniowie i absolwenci Gimnazjum nr 2 w Skarżysku, aby opowiedzieć o sobie, swoim życiu, codziennych problemach, radościach, planach i marzeniach. Ale wyszło im świetnie!
Musical „Splotka” to wspólne przedsięwzięcie Gimnazjum nr 2 i Miejskiego Centrum Kultury, a jednocześnie projekt pt. „Się staję – wielopłaszczyznowy kontakt z kulturą – od świadomego odbiorcy do twórcy” realizowany w ramach programu „Bardzo Młoda Kultura” Narodowego Centrum Kultury w tegorocznej edycji Świętokrzyskiej Akademii Edukacji Kulturowej.
Musical, czyli gra aktorska, śpiew, taniec i do tego multimedia, to dla poszczególnych jego uczestników nie taka znów nowość. Uczniów i absolwentów Dwójki znamy dobrze z występów w różnych formach sztuki i rozrywki. W musicalu „Splotka” spletli swoje talenty i pasje w jedną całość.
Publiczności złożonej i z dzieci, i z młodzieży, i z dorosłych, która szczelnie wypełniła salę widowiskową MCK, zaprezentowali sceny, które pisze codzienne życie. Radości i smutki, sukcesy i rozczarowania, miłości spełnione i niespełnione to proza życia.
W musicalu każdy na pewno poznał popularne i znane piosenki, jak choćby „Wieża Babel” z musicalu Metro czy „Zanim pójdę” naszego rodzimego happysad.
Głównym przesłaniem musicalu było pokazać, że można kreować i być sprawczym w codziennym życiu, niezależnie od przeciwności czy kłód rzucanych pod nogi!
Za wysiłek i trud włożony w realizację musicalu uczniom gratulowali dyrektor MCK Katarzyna Michnowska-Małek oraz zastępca prezydenta Krzysztof Myszka, a młodzi aktorzy dziękowali swoim nauczycielom – Annie Chojnackiej i Małgorzacie Skuzie.
A my gratulujemy uczniom!
Kolejny pokaz musicalu „Splotka” odbędzie się 29 listopada 2017 r. o godz. 12:00 w MCK. Wstęp wolny! Zapraszamy!
Tak przebiegały przygotowania do musicalu „Splotka”:
Firma Celsium, która dostarcza ciepło i ciepłą wodę mieszkańcom Skarżyska, mocno zaangażowała się we wspieranie aktywności fizycznej skarżyszczan.
Staramy się być o stopień bliżej naszych klientów – mówi Dagmara Nowak-Trochimiuk, kierownik biura Celsium – dlatego proponujemy naszym klientom coś, co wpłynie pozytywnie na ich życie i komfort mieszkania. Wszyscy jesteśmy stąd, mieszamy tu, pracujemy, posyłamy dzieci do szkoły, odpoczywamy i spędzamy czas wolny. Dlatego, Celsium chętnie angażuje się w działalność na rzecz lokalnej społeczności, promuje sport i zdrowy tryb życia.
W 2014 roku powołany został Uczniowski Klub Sportowy Celsium. Dzieci i młodzież trenują w trzech sekcjach: piłki nożnej, biegania oraz cheerleaderek. – Celem naszego klubu jest podtrzymywanie aktywności sportowej dzieci, rozwijanie ich pasji, a sukcesem, że ciągle uczą się czegoś nowego i zdobywają nowe doświadczenia. Bardzo pomagają nam rodzice i bez ich wsparcia nie byłoby szansy bytu – mówi Radosław Skalski, prezes UKS Celsium.
Poza zajęciami sportowymi na co dzień, firma organizuje również coroczne imprezy. Młodzi piłkarze UKS Celsium goszczą w Skarżysku swoich przeciwników na turnieju Celsium Cup, a biegacze mogą sprawdzić się z rywalami z miasta i regionu na imprezie Akademia Biegania UKS Celsium „Biegaj z Celsium”. Oczywiście, młodzi sportowcy biorą udział w podobnych zawodach w całym kraju. – Nasi piłkarze co roku walczą o najwyższe lokaty w województwie, biegacze UKS Celsium z każdej imprezy wracają z trofeami, a cheerleaderki Angels są zapraszane na różne imprezy i też jeżdżą na turnieje. Nasze sukcesy to też zasługa trenerów, którzy mają dobry kontakt z dziećmi, są przez nie lubiani, potrafią wesprzeć i zmotywować – dodaje Radosław Skalski.
Dwa lata temu firma wyszła też z propozycją do starszych mieszkańców miasta zapraszając na zajęcia fitness CelsiumFit Senior 50+. Uczęszczają na nie panie, które chcą żyć aktywnie, czuć się zdrowo, a przy tym dobrze się bawić.
Poza zajęciami zorganizowanymi, każdy, kto tylko chce, może skorzystać z urządzeń do ćwiczeń, które firma zainstalowała na terenie miasta. Od trzech lat w czterech miejscach w mieście działają tzw. siłownie pod chmurką, a od lata tego roku na Plantach na osiedlu Przydworcowe również urządzenie do street workoutu.
Firma Celsium angażuje się społecznie nie tylko w Skarżysku, ale również wszędzie tam, gdzie posiada swoje oddziały, czyli w Starachowicach, Grójcu, Drzewicy i Sokółce.
W województwie świętokrzyskim odnotowuje się coraz więcej zachorowań na raka. Pomoc w walce z chorobą chorym oferuje Fundacja Alivia. Jedną z jej podopiecznych jest Monika Maksoń ze Skarżyska.
Według danych Świętokrzyskiego Rejestru Nowotworów w naszym województwie w 2014 r. zarejestrowano 5649 zachorowań na nowotwory złośliwe. Mieszkańcy województwa świętokrzyskiego coraz chętniej korzystają z większego dostępu do badań i programów profilaktycznych. Najpopularniejsze pozostają badania w kierunku wczesnego wykrywania raka piersi i szyjki macicy – korzysta z nich ponad 40% uprawnionych kobiet w regionie.
Jednak aby osiągnąć pełną skuteczność programów, aż 75% uprawnionych powinno zgłosić się na badania! Wciąż to rak piersi jest główną przyczyną śmierci – na ten typ nowotworu choruje ponad 18% pacjentek onkologicznych.
Zabójcą mężczyzn od kliku lat pozostaje rak płuca – zmaga się z nim co piąty chory. W przypadku tego nowotworu najważniejsze pozostaje ograniczenie czynników środowiskowych – czyli wyeliminowanie palenia.
Ograniczony dostęp do specjalistów, nowoczesnych terapii, czy specjalistycznych badań, powoduje że chorzy zaczynają szukać pomocy na własną rękę. Wielu, korzystając z danych znalezionych w internecie lub „pocztą pantoflową”, zgłasza się do organizacji pacjenckich specjalizujących się w walce z rakiem.
Jedną z takich organizacji jest działająca od 2010 roku Fundacja Alivia, która oferuje pomoc w walce z chorobą onkologiczną chorym z całej Polski. Podopieczną fundacji jest Monika Maksoń ze Skarżyska, a jej historia pokazuje, że wraz ze wsparciem przychodzi siła do przezwyciężania choroby.
Choroba zaatakowała w kwietniu 2012 r. Po długich trzech miesiącach obaw i badań Monika Maksoń usłyszała diagnozę – rak płuc z przerzutami do węzłów chłonnych szyi. – Byłam przerażona, miałam przed oczami moją nieletnią wtedy córkę, która i tak wychowywała się bez ojca – mówi.
Odnalazła w sobie jednak siłę, przeszła półroczny cykl wyniszczającej chemioterapii. Wywalczyła poprawę i zmniejszenie guza! Gdy w październiku 2014 r. choroba wróciła, Monika Maksoń jeszcze raz podjęła się uciążliwej terapii.
Monika Maksoń (fot. materiały prasowe)
Dzięki ciągłemu leczeniu udało się uśpić chorobę. Krótka chwila niepokoju wiosną 2017 r. szybko minęła – wzrost guza okazał się błędem w ramach badania! Od tego czasu chora cieszy się spokojem.
Ten spokój ma jednak swoją cenę – to związane z terapią dolegliwości, skutki uboczne i koszty finansowe W tym miesiącu mijają trzy lata od rozpoczęcia celowanego leczenia – trzy lata, kiedy badania, kontrole i wyjazdy kilka razy w miesiącu zamieniły się w codzienność.
Podróże i leki łagodzące skutki uboczne chemioterapii pochłaniają znaczne środki finansowe – to duże obciążenie dla skromnego domowego budżetu matki i córki. Chora nie traci jednak nadziei i stara się mimo wszystko z optymizmem patrzeć w przyszłość. Snuje marzenia – jeszcze podróżować – i to nie tylko do lekarza, poznawać nowe miejsca razem z ukochaną córką Kamilą. I najważniejsze – być z nią gdy, wkracza w dorosłe życie!
Od 2016 roku Monika Maksoń jest podopieczną Fundacji Alivia w programie Skarbonka i z pomocą ludzi dobrego serca zbiera środki niezbędne do dalszej terapii. Darowizny na rzecz leczenia pani Moniki Maksoń można przekazywać:
Siódma edycja festiwalu Ars Independent i otwarte targi, taki showcase gier indie, przyciągnęła sporą liczbę odwiedzających. Do późnych godzin nocnych w samym sercu Katowic można było zagrać w gry debiutujących twórców. Atmosfera i klimat imprezy sprzyjał pogawędkom, wymianie spostrzeżeń pomiędzy twórcami, a odbiorcami.
Gra Egony skarżyskiego studia została odebrana bardzo pozytywnie, niektórzy goście bawili na stoisku dłuższą chwilę, „zagrywając” się w pierwsze misje. Gracze chwalili oprawę graficzną, pomysł na prezentację fabuły oraz niektóre mechaniczne rozwiązania.
Nocna Giełda Gier to bardziej kameralna impreza. Zgoła inną, mocno komercyjną, jest Poznań Game Arena. Organizowana już po raz jedenasty impreza dzierży tytuł największych gamingowych targów w Polsce. Tegoroczna edycja była rekordowa pod każdym względem. Przez trzy dni odwiedziło je prawie 80 tysięcy gości, zaprezentowano ponad 140 polskich produkcji zarówno dużych jak i małych studiów deweloperskich.
Twórcy Egony dzielnie prezentowali swój projekt zainteresowanym odbiorcom. Przez stoisko Fundacji Indie Games Polska przewinęło się tysiące gości. Podczas prezentacji odwiedzający mieli okazję poznać kilka sporych fragmentów rozgrywki na różnych misjach.
Wrażenia były niezwykle dobre. Jako twórcy nie liczyliśmy na aż tak dobry odbiór i zainteresowanie, ale to motywuje do pracy. Nawiązaliśmy pozytywny kontakt z odbiorcami, zderzyliśmy swoją pracę z liczną grupą dość wybrednych użytkowników, a efektem „potargowym” jest wersja gry na PC. O tą platformę pytano najczęściej, co umocniło nas w przekonaniu że to dobry kierunek.
Premiera gry Egony zapowiadana jest jeszcze na ten rok. Będziemy informować kiedy będzie można w nią zagrać.
Motywem przewodnim ostatniego spotkania w Kawiarni Literackiej były świętokrzyskie pejzaże. Ale tym razem nie tylko skarżyscy poeci zaprezentowali swój sposób postrzegania piękna naszego regionu…
Sobotnia Kawiarnia Literacka Miejskiego Centrum Kultury nosiła tytuł „Pejzaż słowem malowany”, a wiersze i inne formy literackie, jakie zaprezentowali autorzy, to efekt pleneru, w jakim uczestniczyli w czerwcu tego roku członkowie Grupy Literackiej „Wiklina”. A udali się na Ponidzie…
Znajoma droga w kierunku stolicy województwa niepostrzeżenie przeniosła nas w świat przyrody, po horyzont przepełnionej szmaragdową zielenią pól i lasów. Gdy zbliżaliśmy się do Nagłowic, pola zachwyciły nas żywą czerwienią maków, błękitem chabrów i żółcią jaskrów, które wybuchały fajerwerkami kolorów wśród zieleni.
– Anna Zakrzewska, z posłowia do tomiku „Pejzaż słowem malowany”
Moja kraina
tu po łąkach
biegają moje myśli
jak motyle
tu nawet wspomnienia
tęsknią
za tobą, gdy cię nie ma blisko
a uczucia tańczą na wietrze
latawcami wspólnych lat
obietnic, które porwał wiatr
uczuć tak wiele w sobie mam
czas
wyryła je na dłoniach
niczym wędrowny szlak
który w sercu ma swój start
więc bądź
trwaj
nie za daleko
nie czekaj
popatrz na to wszystko
w cichości, jak ja
niech przydrożna kapliczka
zatrzyma w biegu nas
szumem pól ukoi
to, co zburzył nam świat
splećmy dłonie
jak brzegi dusz
i zostańmy tak
zanim minie nasz czas
zanim
nawet z pamięci wytną ten las
– Katarzyna Metzger
Wiersze i fraszki, jakie powstały w wyniku zachwytem ziemią świętokrzyską autorzy podzielili na trzy części: pejzaże, miejsca oraz obyczaje i tradycje. I tak pogrupowane zaprezentowali licznie zebranym.
Zanim jednak swoje dzieła recytowali członkowie Wikliny, o swoim zachwycie naszym regionem opowiadała Anna Rymarczyk, autorka bloga Świętokrzyskie Włóczęgi. Wraz z grupą przyjaciół regularnie przemierza on mniej i bardziej wydeptane ścieżki wśród pól, łąk i lasów bliższych i dalszych okolic Skarżyska.
To, co spodoba się włóczęgom, można zobaczyć i przeczytać na blogu, który jest tym samym świetnym przewodnikiem po Świętokrzyskiem. Ale i nie tylko po nim. Zdarza się, że Włóczęgi zapuszczą się w bardziej odległe zakątki Polski, a nawet i poza jej granice. Zresztą, opisują nie tylko cuda przyrody – ludzi i efekty ich działań również.
Kawiarniane spotkanie przy świecach urozmaicone jest jak zawsze śpiewem, tym razem w wykonaniu uczennic Państwowej Szkoły Muzycznej. Na gitarze zagrał i zaśpiewał także Sławomir Bogusiewicz, członek Wikliny. Tradycją spotkań w Kawiarni Literackiej jest też Konkurs Jednego Wiersza.
